6.Kitap 182 Dertli bahçıvan

Dertli bahçıvan

Günlerden bir gün bir parkta
Rastladım o dertli bahçıvana.
Anlattı üzgün üzgün
gelenleri başına:

Yıllar önce bir bahar günü
görmüştüm ben o gülü;
Kelimeler yetmezdi anlatmaya,
Ne kokusunu, ne de rengini, asla!

Kopardım ben o gülü fidanından,
Hiç ayrılmasın diye benim canımdan.

Gül fidanı yıllarca üzüldü bu ayrılığa,
Koparıldı diye hep ağladı gül ağacına.

Bilmeden suladım onu gözyaşlarımla,
Anladım ki, gül sulanırmış yağmurlarla.

Ne yaptımsa da fidan da ağladı,
O ağladıkça benim ciğerlerimi dağladı.

Yıllar geçmesine rağmen aradan
Ne ben, ne de o kurtulamadık bu yaradan.

Şimdi artık dökülecek yaş kalmadı,
Geç de olsa anladım, affedilmez hatamı.

Dinledikten sonra bahçıvanın hikayesini,
Bilemedim artık ne söyleyeceğimi.

Bu hikayeden öyle bir ders aldım ki,
Bu ders bana ömrüm boyu yetecekti.

Köln, 01.01.1982